Ons soort mensen

Vanochtend had ik een zeer interessant telefoongesprek met een jonge, nieuwe, enthousiaste uitgever. Hij vertelde me dat schrijvers van boeken die literatuur waren, bij hem terecht konden. En dan literatuur in de breedste zin van het woord. 'Een boek voor het plezier, voor de ontspanning,' gaf hij aan. Hij bedoelde dat hij geen uitgever was van les- of schoolboeken.

Jouw vraag over aantikmomenten heeft mij aan het denken gezet. Toen het idee van Dodenweg mij in mijn hoofd geworpen werd (zo denk ik er althans over, mijn ideeën voor plotten en verhalen vallen me echt binnen), wilde ik vooral een spannend verhaal schrijven met 'echte' mensen. Met mensen waar 'iets mee mis was'. Dat zijn volgens mij namelijk de interessante personages: degenen die niet helemaal deugen. Op wat voor manier dan ook.

Gaandeweg het schrijven bleek Dodenweg toch wel iets meer in zich te hebben dan alleen een spannend verhaal voor de leuk, voor het verloren moment in de trein of voor een koude winteravond op de bank (ook te vervangen door een warme zomeravond op het terras). 

Dodenweg is een verhaal geworden met als achterliggend thema: Verwrongen familieverbanden en verwachtingen waar je niet aan kunt of wilt voldoen. En die verwachtingen, die komen van je zelf of juist van de mensen om je heen, van je familie.

Thomas worstelt met zijn erfelijke belastheid en Fleur worstelt met de verwachtingen die men in Saksenburcht heeft bij de naam 'Benedictus'. Beide personages willen zich losmaken van deze verwachtingen en dus van hun familie, ieder op een geheel eigen (en niet altijd even doeltreffende) manier. 

Of het ze lukt? Dat weet ik niet... In bepaald opzicht niet, in andere manieren weer wel. Misschien is dat wel mijn aantikmoment, nu ik er zo over nadenk. 

Wees wie je bent, ook al denk je dat dat niet kan...

De thematiek in Spel is groots en dient aan de kaak te worden gesteld. Te meer nu de discussie over gedwongen prostitutie, mensenhandel en 'moderne' slavernij (dat woord heb ik nooit gesnapt, waarom moet 'modern' er eigenlijk voor?) hoog oplaait. 

Maar belangrijk is ook dat Spel voornamelijk een fijn boek is. Een spannend verhaal met echte personages, waarmee iets mis is. Een boek voor op de bank of in de hangmat, of gewoon voor een verloren uurtje tussendoor.

Een boek dat je leest voor het plezier. En zo zou je Dodenweg natuurlijk ook omschrijven. In dat geval is het zelfs literatuur! 

Wat ik zo belangrijk vind, de echtheid van de karakters, komt voor mijn gevoel in zowel Spel en Dodenweg goed naar voren. Hoe doe jij dat, Ellen? Baseer jij je personages op mensen uit je omgeving of komen ze je zo, meestal op juist de ongewenste momenten, binnenvallen? 

Herschrijfse!

Olga