Juichen en janken

Schrijven is juichen en janken, Olga. De ene keer denk je dat je een briljant werkje hebt getypt (juichen), terwijl je een dag later voelt dat het helemaal niets is (janken). Een tijdje geleden zei Renate Dorrestein tijdens een masterclass schrijven dat zij nog iedere dag twijfelt aan haar schrijverij. Mooi. Want als Renate Dorrestein met haar geweldige oeuvre nog mag twijfelen aan zichzelf, mag ik dat – met m’n luizige schrijfseltjes - ook.

Ik merk dat ik vooral twijfel als mijn verhalen ‘naar buiten’ moeten. Als ik ze opstuur ter beoordeling en weet dat anderen ze gaan lezen. Onlangs schreef ik ‘Ondergronds’ voor de Friese bibliotheken. Een mini-thriller in acht delen waarbij de lezers de moordenaar kunnen ontmaskeren aan de hand van tips en eigen speurwerk. Dit moordspel loopt gedurende de hele maand juni (de maand van het spannende boek) en wordt net zo lang gepromoot. Dat betekent: lezers. Mensen die ik niet ken, mensen die mij niet kennen, mensen met een eigen mening en een kritische blik. Mensen die misschien wel heel lelijke dingen gaan zeggen over mijn verhaal.

Voordat ik het definitieve verhaal (versie nummer vijf) opstuurde naar de opdrachtgevers, vervloekte ik mezelf dat ik deze opdracht had aangenomen. Kan ik dit wel? Kan ik wel schrijver zijn? Wat nu als er heel rottige reacties komen? Dat de lezers er geen reet aan vinden en Ondergronds als slecht en onleesbaar bestempelen? Fuck zeg, hoe moet ik daar dan mee omgaan? Ik zag het scenario al voor me: de schrijver Ellen voor altijd verstopt onder een dikke vette steen, ‘gezegend’ met een eeuwige schrijversverlamming.  (Janken).

Twee dagen later sloeg de stemming om, in positieve zin. Toen ik de enthousiaste reacties van de opdrachtgevers kreeg en zag hoe mooi de app was geworden die het verhaal ondersteunt, maakte dat me best trots. Ik durf het verhaal zelfs te promoten via mijn eigen Facebook- en Twitterpagina. En ik ben achteraf heel blij dat ik deze mooie kans heb gekregen. (Juichen).

Dus ja: ik twijfel wel eens. Maar hoort dat niet gewoon bij het schrijverschap? Maakt het je niet een betere schrijver doordat je kritisch bent op je eigen werk? Voor de miljoenste keer die tekst even doorlezen om te beoordelen of het echt, echt, écht zo wel kan. Nog een beetje schaven, hier en daar wat schrappen, en noem het maar op. 

Zonder twijfel geen goed boek; ik geloof het graag.

Lekker doortwijfelen dus.

Olga, jij gaat je thriller Dodenweg zelf uitgeven. Vertel daar eens wat over. En: is de cover al klaar? Zien!!!

Groet,

Ellen

p.s. Ondergronds is te volgen via: https://www.facebook.com/bibliotheekfryslan/app_511079592279392