Selluf doen

'Nee! Ik selluf doehoen!'

Mijn dochter is 2 (eneenhalf) en roept dat te pas en te onpas. Ze wil 'allus selluf' doen. Haar schoenen aan- en uitdoen (lukt). Haar rits dichtdoen (lukt niet). Haar zusje van 8 maanden een fruithapje geven (nee... is geprobeerd, geen succes). Autorijden (niet geprobeerd).

Selluf doen is op dit moment in huize Hoekstra een hot item. Wij willen alles selluf doen!

Dat dat soms hier en daar wat tegenvalt, sja, dat maakt niet uit. Die rits komt vast. Die schoenen gaan uit. En dat boek, dat komt er ook.

Self Pubben is in opkomst. Vooral vanuit de VS. Er zijn tal van voorbeelden te noemen, succesvolle voorbeelden. Daar schreef ik eens een blog over, kun je lezen op mijn site. Het is echt niet alleen van de laatste jaren, dat zelf uitgeven. Vroeguh gebeurde het ook al, Beatrix Potter gaf haar boeken over Peter Rabbit zelf uit.

Ik kom uit de uitgeverswereld en geef zelf non-fictieboeken uit (meer te lezen op de site). Waarom dan ook niet dat fictieboek? Volgens Ronald Giphart (van wie wij via Schrijflab058 een super gave workshop hadden) wordt maar 0,03 procent van alle manuscripten uit de slushpile gehaald en komt zo tot publicatie. Dat betekent een heul heul heul kleine kans. "Alleen postNL wordt beter van het insturen van een manuscript," aldus R.G.

Een gemiddelde reactie van een uitgeverij duurt 3 - 6 maanden. Sommige horrorverhalen spreken over een 'bedankt-maar-niet-tot-ziensafwijzing' die wel een jaar op zich liet wachten. En sommige schrijvers horen gewoon niets.

Dan heb je nog de verhalen van de zesendertig afwijzingen. Van schrijvers die een muur kunnen behangen met de slogan: Past niet in ons fonds.

Ik ben laf. Ik ben een schijterd.
En ik ken mezelf. Afwijzing 1 lach ik nog wel weg. Afwijzing 2 wordt moeilijke. Tegelijk met afwijzing zesendertig smijt ik mijn laptop in de container en schrijf ik nooit meer iets. Met als gevolg dat ik of explodeer, of implodeer, of dat je me kunt opzoeken bij de PAAZ-afdeling terwijl ik gesprekken voer met de personages die in mijn hoofd leven.

'Doe je jezelf niet te kort met het zelf uitgeven?' vroeg een proeflezer me. Ze vond het verhaal goed. Ik ook. Maar er zijn duizenden en duizenden goede verhalen die nooit verder komen dan de slushpile.

Ik wil dat mijn verhalen gelezen worden.
En als je zelf kunt uitgeven, waarom dat dan niet proberen?
En als Dodenweg een succes wordt, dan komt die uitgever vast vanzelf, toch?

Het is lastig. Uitzoeken welk platform je kiest (er zijn er super veel, net weer een nieuwe: Brave New Books), een cover (laten) ontwerpen, nog altijd spelfouten tegenkomen, zelfs in versie twaalf. Nou ja, ik zal je niet vermoeien met de details en twijfels. Want ja, hoewel ik voor het selluf doehoen heb gekozen, twijfel ik wel nog. Is dit de goede keus? Wat als niemand Dodenweg gaat lezen omdat ze denken: kan nooit iets zijn, want zelf uitgegeven. Wat als die uitgever zich niet meldt? Wat als iedereen het total crap vindt?

Nou ja... Dat dus.
Dodenweg gaat er komen. Op 21 juli.
Helemaal Selluf gedaan! Met een beetje hulp, hier en daar.
Lees het dankwoord maar, ik geloof dat daar ook ene Ellen de Ruiter in vermeld wordt.

En nu, op naar boek II.
Over een nieuw boek gesproken, Ellen, hoe gaat het met de Moordclub?