Twijfels over de titel heb ik niet. Heel gek, als een idee in mijn hoofd rolt en blijft en hangt en trekt en duwt, net zolang tot ik ermee aan de slag ga, hoort daar een titel bij. Heeft een idee geen titel, is het geen goed idee.
Stom! Maar zo werkt het bij mij.
Dodenweg heette altijd Dodenweg. Punt.
De vertaling zou eerst Death Route gaan heten, heel letterlijk, maar daar kreeg ik vandeweek een inval over. CRASH! Dat wordt de titel, mocht die vertaling er ooit komen.
Het vervolg begon te sluimeren nog voordat ik de laatste scene op papier had. Ik wist waar Thomas en Fleur heen moesten en ik wist welke gruwelijke misdaden en walgelijke types ik de pagina's met hen wilde laten delen. En toen was er de titel.
Vader.
En ik wist dat het goed kwam.
Dit geldt trouwens ook voor mijn paranormal romance werk. Engelenveer heette Engelenveer. Engelenbloed heet Engelenbloed. En ... Nou ja, je snapt het wel.
Nee. Twijfels over de titel heb ik niet. Geen goede titel? Dan (nog) geen goed idee.
Ik twijfel tegenwoordig over het schrijven zelf.
Nu ik op het punt sta Dodenweg de wereld in te smijten in heus boekvorm (tegen betaling te koop, ergens eind juni) en in leesvorm (via smashwords eerst gratis dan tegen een geringe vergoeding), beginnen de 'cold feet'.
Is het wel wat?
Is het echt wel wat?
Misschien moet ik het toch uitbrengen onder pseudoniem? Stel dat mensen het bagger vinden, totale schijt, en dan hangt dan voor eeuwig mijn naam eraan. Google me en vindt:
Slechtste schrijfster van de eeuw!
VRE SE LIJK!
Zelfs het feit dat ik het gratis las, maakte het leed niet minder.
En van dat soort kritieken.
Daarbij zit ik midden in de afronding van mijn verhaal voor de Dark Romance verhalenwedstrijd en ook hier beginnen de twijfels. Is't wel wat. Etc. Etc.
En... Klap op de vuurpijl, ben ik bezig aan:
1. het herschrijven van mijn eersteling: Vervloekt.
2. het schrijven aan het vervolg van mijn (vooralsnog) one day fly Engelenveer: Engelenbloed.
Ook hier weer het gelijke liedje. Het wil gewoon niet. Het wordt niet goed (genoeg).
Of... schrijven... Het is meer piekeren. En dubben. En niets uit je handen laten komen. En met chocolade en wijn en (zelfgebakken, dat dan weer wel) koekjes achter de laptop zitten. Een leeg document voor me. En...
NIETS!
HEULEMAAL NIETS!
Ik vraag me af... Is dit nu dan writer's block? Is dit het waar iedereen het over heeft? Het voelt zo... leeg. Treurig.
En, belangrijker nog, hoe kom ik d'r weer af?
Ellen, twijfel jij weleens? Niet zozeer aan jezelf, maar meer aan wat je geschreven hebt? En... Hoe ga jij daar dan mee om?
Olga
(blij dat ik deze blog dan toch eindelijk heb geschreven!)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Laat weten wat je vindt!