Ik ben een ontevreden mens. Sorry. Het spijt me. Ik weet het, het is 'not done' om ontevreden te zijn terwijl je zo veel hebt. Maar toch... Ik wil MEER! Veel meer.
Op jouw vraag, Ellen, wanneer ik tevreden ben, heb ik maar een antwoord: NOOIT!
Ik heb altijd de droom gehad 'mezelf' tegen te komen in de boekhandel. Woensdag 20 maart was het zover. Ik woonde een uitermate vermakelijke lezing bij van Renate Dorrestein, een workshop creatief schrijven in Boekhandel Broekhuis in Hengelo. Vooraf was ik al langs de sectie 'kinderboeken' gegaan en langs de kast met 'fantasy'. Zonder resultaat. Jammer. Ik had gehoopt dat ze me hadden.
In de pauze komt een oud-collega naar me toe: 'Ik heb je gevonden!' En ja hoor! Bij de afdeling Young Adult (1 kast) stond ik. Of... 1/3 van mezelf. De bundel 'Ontluikende Liefde' met mijn verhaal Engelenveer erin.
Zo! Toen was ik me toch even blij.
Een droom die uitkwam. Of, 1/3 daarvan, aangezien ik de bundel deel met twee andere (prachtige) verhalen.
Na die eerste roes van blijheid en triomf, op de weg terug naar huis na die onwijs leuke en leerzame workshop van Renate D., kwam dat gevoel toch weer bovendrijven.
Onvrede.
Want he... Ik stond dan wel in de boekhandel, of dus 1/3 van mezelf. Maar ik wil meer! MEER! MEER! MEER!
Ik wil Dodenweg op de tafel met 'tips' hebben. In de top-tien-lijst van bestgelezen boeken. Met zo'n sticker erop: 100.000 exemplaren verkocht.
Ken je dat boek van Stephen King, Misery? Oké, dit gaat erg gek klinken, maar eigenlijk wil ik dat ook. Dat iemand, een lezer (liefst een minder psychotische) zo opgaat in mijn verhaal, zo betrokken raakt bij Fleur en Thomas, dat de grenzen van gezond verstand overschreden worden.
Liever wil ik mijn ledematen houden en hoef ik niet gegijzeld te worden door een psychopaat, maar toch... die betrokkenheid, dat geloof. Dat wil ik ook!
Nu ik het zo bekijk, nu ik het zo opschrijf, moet ik bekennen dat ik eigenlijk al tevreden ben. Ik ben tevreden omdat degene voor wie ik mijn boek in eerste instantie heb afgeschreven, tegen me zei: 'Jeetje, Olga, het leest als een echt boek! Ik vind het eigenlijk best wel geniaal.'
Mijn lief vond Dodenweg niet onderdoen voor de boeken van Camilla Lackberg, die hij in zijn vrije tijd met veel plezier leest.
Daar doe ik het voor. Voor hem. Voor mijn twee meiden die hopelijk later in de boekhandel rondneuzen (met evenveel plezier als hun moeder) en elkaar dan aanstoten en zeggen: 'He, joh, da's ma!' Voor iedereen die Dodenweg en mijn andere schrijfsels leest en meeleeft met mijn personages. Voor degene die mijn boek pakt om even uit de sleur en de realiteit te ontsnappen met een heerlijke dosis fictie.
Voor mijn moeder, die Dodenweg nooit heeft kunnen lezen, maar die altijd 100 procent vertrouwen heeft gehad in het feit dat ik ooit nog eens een echt boek zou schrijven.
Als Dodenweg ooit een boek wordt, een echt boek, dan draag ik het op aan mijn Lief. En aan Ellen de Ruiter. Die door een deal met mij aan te gaan, ervoor heeft gezorgd dat er naast Spel nog een puike thriller van Nederlandse bodem is geschreven.
En jij, Ellen, aan wie draag jij Spel op?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Laat weten wat je vindt!