Ilse is een journaliste
met een pitbull-mentaliteit, laat nooit los. Ze houdt van de harde kant van het
leven en wordt getriggerd door de klootzakken van deze wereld. Grote bek, klein
hartje, want achter dat harde masker schuilt onzekerheid en eenzaamheid.
Bouchra is zacht,
lief, gehoorzaam. Ze heeft het zwaar, wordt door haar eigen familie onderdrukt
en vernederd. Toch houdt ze stand. Want Bouchra droomt. Van een betere
toekomst. Van de liefde.
Beide dames
hebben eigenschappen die ik mooi vind. Het doorzettingsvermogen van Ilse…
prachtig! En dat zachte van Bouchra is natuurlijk om op te vreten. Ontroerend
zelfs.
Ik schreef
dat Bouchra en Ilse in eerste instantie in niets op elkaar lijken, toch hebben
ze één ding gemeen: ze zijn beiden bereid om te vechten voor datgene waarnaar
ze op zoek zijn. Ilse vecht voor de waarheid, Bouchra voor vrijheid. Dat is
goed, zo leerde ik laatst van Renate Dorrestein. ‘Je personages moeten strevend
zijn’, vertelde ze. ‘Ze moeten iets willen bereiken, iets waar ze de grootst
mogelijke moeite voor moeten doen. Anders krijg je geen drama op gang.’ Thomas
Rosenboom deed hier trouwens ook een interessante uitspraak over: ‘Donald
Duck is veel interessanter dan Jezus. Donald Duck wil altijd van alles voor
elkaar krijgen, Jezus daarentegen volgt slechts de opdracht van zijn vader.’
Tja…
Strevend zijn
ze, ‘mijn’ Bouchra en Ilse. Ik hoop dat ze in Spel glansrijk tot hun recht
komen, hun karakters echt en volledig. Dat ze ‘voelbaar’ zijn voor de lezer. Voor mij zijn Ilse en Bouchra vanzelfsprekend,
ze zitten in mijn hoofd, leven hun leven alsof het echt is. Het zou me voor
geen meter verbazen als ik Ilse of Bouchra vandaag of morgen ergens tegen het
lijf loop, winkelend in de H&M, of zoiets. Als ze ook op die manier in het hoofd
van de lezer gaan leven, ben ik tevreden.
En jij,
Olga. Wanneer ben jij tevreden?
Ben
benieuwd!
Groet,
Ellen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Laat weten wat je vindt!