We the peeps

Allereerst...
GEFELICITEERD!!!!
Ellen, gefeliciteerd! Spel is af, in eerste versie. Wat een verhaal! Wat een boek gaat dat worden! Mijn petje af voor jou, Ellen de Ruiter, koningin van de cliffhanger.
Olga (ja jij ja), ook gefeliciteerd! Dodenweg is af in eerste versie. Wat een prestatie, een heel boek! En de dader tot het einde geheimgehouden.

Een heel boek, ontsproten uit de ziekelijke fantasie van een moeder-met-twee-kindertjes, samenwonend met twee katten erbij, een gemiddelde hypotheek en een lieverd die voor brood op de plank zorgt. Stationcar voor de deur en zondagochtend samen met de peuter Danerolle-croissants rollen met een gebakken eitje erbij. Hoe burgerlijk kun je het verzinnen?

En ondertussen... Een bloederig drama, moord, verminking, verkrachting, zieke geesten en trauma's. Sjongejonge. In die zieke kop van mij spelen zich heel wat bizarre taferelen af.
Ik schrijf wat ik graag lees. Karin Slaughter. Jo Nesbo (met zo'n streepje door de 'euo'). Camilla Lackberg. Ingrid Black. Mo Hayder. Allemaal vrouwelijke (en 1 mannelijke) schrijvers die geweld en details niet schuwen. Ze gaan ver. Met trauma's. Met wat er gebeurt. En hoe het gebeurt.
 Ik las in een interview met Karin Slaughter een poosje terug dat het haar niet gaat om het geweld an sich, maar juist om hoe haar (vrouwelijke) hoofdpersonages hiermee omgaan.

Die zin is mij altijd bijgebleven. Als lezer en als schrijver.
Het gaat mij niet zozeer om het hoe, maar juist om het waarom. Wellicht dat mijn hele studie strafrecht daarom ook wel een beetje een teleurstelling was: ik was altijd op zoek naar de spannende verhalen, naar het waarom. Niet zozeer geïnteresseerd in de bestanddelen van de delictsomschrijving en de materiële bewijslast...

Waarom? Daar gaat het mij als lezer om. Dat is ook de vraag die ik mezelf voorhoud bij het lezen en bij het schrijven. Waarom gebeuren dingen? Waarom reageert een (hoofd)personage op de manier waarop hij/zij doet? Waarom komt de held in beweging en waarom wordt de antagonist gedreven tot zijn/haar (zieke) daden?

Als je mij vraagt of ik de lezer altijd in het achterhoofd hou als ik schrijf, heb ik daar een misschien wel egoïstisch antwoord op, in die zin dat ik 'mezelf' als 'de lezer' in het achterhoofd hou. Ik schrijf wat ik zelf wil lezen. Of het nu een thriller is, een paranormal romance, een young adult of een lekker flodderig romannetje of chicklit, het gaat mij om de vraag: Zou ik dit zelf lezen en zo ja, vind ik het wat?

In dat opzicht ben ik mijn eigen ijkpersoon. Helemaal niet zo slecht bedacht eigenlijk, zie de alinea hierboven over mijn toch wel zeer burgerlijke bestaan. Als alle dertigplusmoeders met hypotheek, kostwinnaar en stationcar Dodenweg met plezier zullen lezen, denk ik dat ik verdulleme gewoon een bestseller te pakken heb!

Goed, de eerste versie is nog maar amper af en ik heb het woord 'bestseller' al genoemd... Misschien een beetje voorbarig. Want de grote vraag is natuurlijk: Hoe nu verder?

Ellen... Hoe nu verder?